AİLECE
|
|
Alain
İki çeşit insan vardır: gürültüye alışık olanlar bir, başkalarını susturmaya çalışanlar iki. Bir çok kimseler bilirim, çaşıştıkları veya uykuya daldıkları sırada bir mırıltı veya sandalyenin biraz şiddetle yerinden oynatılmasından çıkan bir gıcırtı duydular mı adeta çılgına dönerler; başka insanlar da tanırım, şunun bunun hareketlerini düzene koymayı akıllarından bile geçirmezler; komşularının gülmelerine, şarkı söylemelerine mani olmaktansa kafalarındaki degerli bir düşünceyi veya iki saatlik bir uykuyu feda etmeyi tercih ederler.
Bu iki çeşit insan,yeryüzünde kendileri gibi düşünmeyenlerden kaçarlar; bizzat kendi benzerlerini aralar. Bunun içindir ki, müşterek hayat kaide ve nizamı bakımından, birbirinden çok farklı aileler görürüz. Öyle aileler vardır ki, fertleri, birinin hoşuna gitmeyen şeyin ötekilerinde hoşuna gitmemesine kesin olarak karar vermişlerdir. Biri çiçek kokusundan, öteki yüksek sesle konuşulmasından rahatsız olur. Biri geceleyin, öteki sabahleyin sessizlik ister. Biri dine dokunulmasını istemez, öteki siyasetten dem vurulmadımı dişlerini gıcırdatır. Herkes birbirine "veto" hakkı tanır; bu hakkı azametle kullanmayanda yoktur.
Biri: " şu çiçeklerin yüzünden bütün gün başım agrıyacak", öteki ise: " saat 11'e dogru hızla kapanan şu kapı yüzünden bütün gece gözüme uyku girmedi ",der. Tam yemek zamanı, herkes, sanki parlementodaymış gibi şikayetlerini ortaya atar. Çok geçmeden bütün aile bu çetrefilli kaideleri ezbere bilir; aile terbiyesininde, bunları çocuklara ögretmekten başka bir gayesi kalmaz. Sonunda herkes hareketsiz durmak, birbirine bakmak ve manasız şeyler söylemekle yetinir. Bu ise can sıkıcı bir sessizlik, usanç verici bir saadet meydana getirir. Yanlız, ince arayıp sık dokunuldugu takdirde, ailenin her ferdi rahatsız ettiginden daha çok rahatsız edildiginin farkına varıldıgından, kendisini alicenap bir insan sanır ve: "insan yanlız kendisi için yaşamamalı, başkalarını da düşünmeli", der durur.
Öyle aileler vardır ki, her ferdin en ufak arzusu bile kutsaldır, sevilen bir şeydir; hiç kimse duydugu neşenin başkalarını rahatsız edebilecegini düşünmez. Ama bunlar yanlız kendilerini düşünen insanlardır, bahsetmesek daha iyi olur.
İki çeşit insan vardır: gürültüye alışık olanlar bir, başkalarını susturmaya çalışanlar iki. Bir çok kimseler bilirim, çaşıştıkları veya uykuya daldıkları sırada bir mırıltı veya sandalyenin biraz şiddetle yerinden oynatılmasından çıkan bir gıcırtı duydular mı adeta çılgına dönerler; başka insanlar da tanırım, şunun bunun hareketlerini düzene koymayı akıllarından bile geçirmezler; komşularının gülmelerine, şarkı söylemelerine mani olmaktansa kafalarındaki degerli bir düşünceyi veya iki saatlik bir uykuyu feda etmeyi tercih ederler.
Bu iki çeşit insan,yeryüzünde kendileri gibi düşünmeyenlerden kaçarlar; bizzat kendi benzerlerini aralar. Bunun içindir ki, müşterek hayat kaide ve nizamı bakımından, birbirinden çok farklı aileler görürüz. Öyle aileler vardır ki, fertleri, birinin hoşuna gitmeyen şeyin ötekilerinde hoşuna gitmemesine kesin olarak karar vermişlerdir. Biri çiçek kokusundan, öteki yüksek sesle konuşulmasından rahatsız olur. Biri geceleyin, öteki sabahleyin sessizlik ister. Biri dine dokunulmasını istemez, öteki siyasetten dem vurulmadımı dişlerini gıcırdatır. Herkes birbirine "veto" hakkı tanır; bu hakkı azametle kullanmayanda yoktur.
Biri: " şu çiçeklerin yüzünden bütün gün başım agrıyacak", öteki ise: " saat 11'e dogru hızla kapanan şu kapı yüzünden bütün gece gözüme uyku girmedi ",der. Tam yemek zamanı, herkes, sanki parlementodaymış gibi şikayetlerini ortaya atar. Çok geçmeden bütün aile bu çetrefilli kaideleri ezbere bilir; aile terbiyesininde, bunları çocuklara ögretmekten başka bir gayesi kalmaz. Sonunda herkes hareketsiz durmak, birbirine bakmak ve manasız şeyler söylemekle yetinir. Bu ise can sıkıcı bir sessizlik, usanç verici bir saadet meydana getirir. Yanlız, ince arayıp sık dokunuldugu takdirde, ailenin her ferdi rahatsız ettiginden daha çok rahatsız edildiginin farkına varıldıgından, kendisini alicenap bir insan sanır ve: "insan yanlız kendisi için yaşamamalı, başkalarını da düşünmeli", der durur.
Öyle aileler vardır ki, her ferdin en ufak arzusu bile kutsaldır, sevilen bir şeydir; hiç kimse duydugu neşenin başkalarını rahatsız edebilecegini düşünmez. Ama bunlar yanlız kendilerini düşünen insanlardır, bahsetmesek daha iyi olur.
12 Temmuz 1907
